W miniony łikend obchodziliśmy dwa święta: 11 XI narodowe, 88 rocznicę odzyskania niepodległości, zaś 12 XI demokratyczne, jakim są podobno każde wybory. Jak zapewne się domyślacie, znacznie bardziej uroczyście celebrowałem to pierwsze – czcząc polską flagę, a nie kartkę wyborczą.

Obchody 11 XI były dla mnie może niezbyt huczne, ale treściwe. Udałem się na „spacer pamięci”, prowadząc po ważnych historycznie miejscach Warszawy bratanicę i bratanka. Dzieciaki (8 i 10 lat) dopiero poznają zarys dziejów ojczyzny. Uznałem, że oprócz szkolnych faktów z kostycznych podręczników, przydałoby się im umieszczenie tych dziejów w przestrzeni, choćby najesz najbliższej, stołecznej. Zwiedziliśmy Cytadelę, gdzie powiedziałem kilka słów o co znaczniejszych „gościach” tego przybytku. Potem, przez stare miasto, udaliśmy się na Plac Piłsudskiego, na zmianę wart i obejrzeć pomnik Marszałka. Nie wnikając w postawę polityczną gospodarza placu, bez zająknienia, ja – prawicowiec, powiedziałem, czemu każdy Polak powinien pamiętać o tym wybitnym przedstawicielu lewicy. Może kiedyś indziej porozmawiamy o kontrowersjach wokół Piłsudskiego – na razie były Legiony i była Kasztanka.

Nie odmówiłem sobie przyjemności pokazania im także pomnika prymasa Stefana Wyszyńskiego. Nie ten dzień? Nie te klimaty? A czemu nie – jakkolwiek zamordystyczny będzie nadwiślański rozdział Kościoła od państwa, żadna ustawa nie zaprzeczy prostemu faktowi – jeden z największych patriotów dwudziestego wieku nosił sutannę. I trzeba o tym pamiętać.

A na koniec pojechaliśmy na plac na Rozdrożu. Wreszcie, mieliśmy gdzie jechać, aby porozmawiać o Dmowskim. Wstyd mi było tłumaczyć, co oznaczają różowe plamy na i obok rzeźby, ale oni przyjęli to ze zrozumieniem. Wiedzą, że nie wszyscy ludzie rozumieją swoją historię.

Aha, jeszcze jedno: na żywo pomnik wygląda znacznie lepiej niż na zdjęciach. Kto jeszcze nie był, polecam – to naprawdę dobra robota.

A jak obchodziłem święto demokracji? Urzędowo – głos oddałem. Nie znam jeszcze wyników niższego szczebla, a rezultat JKM widzieliście sami... jakoś nie mam powodu do triumfu, bo w sumie niezależnie, kto siedzi w naszej protezie samorządowej, wszelkie zmiany na lepsze muszą się zacząć od pogonienia reszty hołoty na górze.

W niedziel było mokro, zimno i smutno, co chyba dobrze oddawało niemal absolutną obojętność wyborców wobec wyborów. O ile w sobotę czułem autentyczną świadomość narodowej wspólnoty ludzi stających pod pomnikami i zwiedzających muzea, tak dzień później nie stwierdziłem nic analogicznego, jeśli chodzi o wspólnotę obywatelską. Ot, wybory. Mnie to nie dziwi, ani nie martwi, ale akolitów systemu demokratycznego powinno. Patrzcie tylko – ciemny lud czuje się narodem, ale nie czuje się świadomym elektoratem. Chyba musicie pogonić swoich inżynierów dusz, aby coś z tym zrobili.

Więc na prawdę obchodziłem w tych dniach tylko jedno święto – narodowe. Jego smak został trochę zatruty przez tych prymitywów od zbezczeszczenia pomnika Dmowskiego, ale pocieszam się prostą myślą:

Zapewne ci mudżahedini, którzy to zrobili, nie identyfikujący się ani z demokratycznym społeczeństwem, ani z narodem, nie mieli żadnego święta. I dobrze im tak.